Nikt nie może wierzyć dla samego siebie, tak jak nikt nie może żyć dla siebie samego. Otrzymujemy wiarę od Kościoła i żyjemy nią we wspólnocie z innymi ludźmi, z którymi dzielimy się wiarą.
Wiara jest czymś najbardziej osobistym w życiu człowieka, ale nie jest sprawą prywatną. Kto chce wierzyć, musi umieć powiedzieć zarówno „Ja” jak również „My”, gdyż wiara, którą nie można się dzielić i której nie można przekazać, byłaby irracjonalna. Każdy wierzący dobrowolnie zgadza się z „wierzymy” Kościoła. Od niego otrzymał wiarę. Kościół przez stulecia prowadził człowieka do wiary, zachowywał go od błędów i wskazywał mu drogę. Wierzyć to zatem podzielać wspólne przekonanie. Niesie mnie wiara innych, podobnie jak ogień mojej wiary zapala i umacnia innych.
Tam, gdzie dwaj lub trzej zbierają się w moje imię, jestem pośród nich.
Mt 18, 20
Kościół podkreśla „Ja” i „My” wiary przez to, że podczas liturgii Mszy Świętej wszyscy razem, składając wyznanie wiary (Symbol nicejsko-konstantynopolitański), mówimy „wierzę”. Warto nadmienić, że pierwotnie pierwsze zdanie mszalnego wyznania wiary zaczynało się od słów „wierzymy”, zaś „wierzę” (credo) rozpoczynało wyznanie wiary zwane Symbolem Apostolskim.
