Urodził się 9 marca 1568 w Castiglione delle Stiviere koło Mantui w Lombardii, zmarł 21 czerwca 1591 w Rzymie – jeden z najmłodszych kanonizowanych jezuitów, obok św. Stanisława Kostki i św. Jana Berchmansa. Został kanonizowany przez Benedykta XIII w 1726. Pochodził z książęcej rodziny. Był paziem na dworach w Mantui i Florencji oraz Hiszpanii. Wbrew woli rodziny wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W 1585 roku rozpoczął nowicjat. Zmarł nie doczekawszy święceń w wieku 23 lat, opiekując się chorymi w czasie panowania dżumy w Rzymie. Jego wspomnienie liturgiczne jest w dniu jego śmierci – 21 czerwca. W ikonografii przedstawiany jest w habicie jezuickim, białej komży z szerokimi rękawami bez szlaków. Jego atrybutami są krzyż, białe lilie, mitra książęca i trupia czaszka.
