Celem życia chrześcijanina jest dążenie do uświęcenia siebie, świata i wszelkich rzeczywistości stworzonych. Drogowskazami na tej drodze są trzy rady ewangeliczne: ubóstwo, czystość i posłuszeństwo.
Są one wyprowadzane z nauczania Jezusa Chrystusa oraz przykładu Jego życia. On sam był bowiem wzorem życia ubogiego, w czystości i posłuszeństwie wobec Boga Ojca. Stosownie do stanu, w którym żyjemy i własnego powołania mamy dążyć do doskonałości chrześcijańskiej, naśladując naszego Zbawiciela i Odkupiciela.
W szczególny sposób do zachowywania rad ewangelicznych zobowiązują się – ślubami, albo przyrzeczeniami – osoby powołane do życia konsekrowanego, czyli zakonnicy i zakonnice. Krocząc uprzywilejowaną drogą do osiągnięcia chrześcijańskiej doskonałości, rezygnują z ziemskich bogactw i wybierają, z miłości do Chrystusa, życie w bezżeństwie dla Królestwa Niebieskiego oraz posłuszeństwie wobec przełożonych. Wstępując do zakonu podejmują decyzję o dobrowolnym przyjęciu rad ewangelicznych: świadomie i dobrowolnie rezygnują więc z takich dóbr jak własność, małżeństwo oraz wolność osobista. Pozwala im to na wyzwolenie się od wszystkiego co stworzone i na koncentrację na Bogu, aby się z Nim zjednoczyć. Osoby te, za przykładem Pana Jezusa, starają się, tak jak On – a także Jego Matka, Maryja Panna – prowadzić życie posłuszne Bogu oraz przełożonym, dziewicze i ubogie. Stają się dzięki temu – jak powiedział Sługa Boży Jan Paweł II, przywołując Ofiarowanie Pana Jezusa – ikonami całkowitego oddania swego życia Bogu. Porzucając życie doczesne umierają, poniekąd, dla świata, aby resztę swego życia poświęcić całkowicie Bogu. W taki sposób wchodzą na drogę do doskonałości chrześcijańskiej, na którą Zbawiciel zapraszał kiedyś zamożnego młodzieńca. Powiedział mu wówczas: “Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj co posiadasz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną” (Mt 19, 21). Pamiętamy jednak, że ten bogaty, młody człowiek odszedł zasmucony, bo zbyt mocno był przywiązany do swego majątku.
Na radach ewangelicznych oparte są reguły oraz konstytucje wspólnot zakonnych, w których zawarte są przepisy normujące i dyscyplinujące życie ich członków. Reguły te, oczywiście, różnią się między sobą, ponieważ każda ze wspólnot zakonnych realizuje charyzmat swojego założyciela.
Duchem rad ewangelicznych – które są darami Bożymi dla człowieka – mamy żyć również my, ludzie świeccy. Bo dzięki nim wyzwalamy się od tego co ziemskie i przemijające, aby żyć tak, jak radził św. Paweł Apostoł (1 Kor 7,29 – 31): “Trzeba więc, aby ci, co mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, co płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali, ci, co używają tego świata, tak jakby zeń nie korzystali. Przemija bowiem postać tego świata.”
Rady ewangeliczne są zadaniem dla wszystkich, a św. Franciszek Salezy nauczał, że każdy człowiek powinien podjąć spośród tych rad tę, która służy mu do wzrastania w miłości na drodze jego powołania.
Michał Gryczyński
