Znak dzwonka ma przypominać wiernym, że powinni zmienić aktualną postawę ciała np. z siedzącej na stojącą. Gdy wyrusza procesja liturgiczna, na dzwonek wstajemy, oddajemy przez to szacunek celebransowi, który uobecniając Chrystusa, będzie przewodniczył Eucharystii. Tuż przed konsekracją klękamy, by oddać hołd Chrystusowi zstępującemu na ołtarz. Gong wskazuje na najważniejsze wydarzenie liturgii – konsekrację. Za dzwonki i gong odpowiedzialny jest choralista – ministrant, który zaczyna służbę przy ołtarzu i podejmuje swoje pierwsze funkcje liturgiczne. Aktualnie schemat znaków dzwonkami (z małymi zmianami w zależności od lokalnych zwyczajów) przedstawia się następująco: na rozpoczęcie Eucharystii – dzwonek przy zakrystii; przed Epiklezą – trzykrotnie dzwonki; podczas ukazania Hostii – trzykrotnie gong; podczas ukazania kielicha z Krwią Pańską – trzykrotnie gong; na przyklęknięcie kapłana – trzykrotnie dzwonki; po zakończeniu śpiewu Baranku Boży – trzykrotnie dzwonki; przy zamykaniu tabernakulum – trzykrotnie dzwonki; podczas błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem – trzykrotnie gong; podczas procesji eucharystycznej – trzykrotnie dzwonki (dwóch ministrantów na przemian przez cały czas procesji).
Znaki dźwiękowe miały większe znaczenie w dawniej budowanych kościołach, w których niekiedy trudno było dostrzec akcję liturgiczną. Dziś z każdego miejsca świątyni widać ołtarz i dzwonki są tylko przypomnieniem o najważniejszych momentach liturgii.
