KOMŻA (łac. comisia = koszula) – powstała ze skrócenia alby, której zakładanie na grube odzienie w krajach Północy stawało się niepraktyczne i uciążliwe. Do XI wieku była strojem chórowym, używanym podczas liturgii godzin. Od XIV wieku stosowano ją także przy innych czynnościach liturgicznych, dla których nie zastrzeżono alby. Obecnie nie można używać komży zamiast alby, gdy wkłada się ornat, dalmatykę lub gdy zamiast ornatu czy dalmatyki nakłada się samą stułę. Komża powinna być biała, płócienna, bez koronek, luźna, z długimi szerokimi rękawami, sięgająca poniżej kolan, z wycięciem pod szyją (okrągłym lub prostokątnym). Zasadniczo nie stosuje się zdobienia komż haftem. Jej symbolika jest taka sama jak alby, którą zastępuje, a więc oznacza czystość duszy. W liturgii używają jej osoby duchowne (przy udzielaniu Komunii Świętej, sakramentu chrztu, pokuty, w czasie głoszenia homilii i kazań, podczas procesji i nabożeństw) i świeckie: klerycy, ministranci (razem z „sutanką” i kapturkiem (kołnierzem, pelerynką), mężczyźni pomagający w zakrystii w czasie wykonywania czynności liturgicznych.
